Ayrıntı Yayınları Gecenin Çanları (Kara Haykular) Efrahim Nevzat Kitabı 208 Sayfa Ayrıntı Yayınları

Ölümün en büyük hakikat olduğunu bilen, hayatla ölüm arasındaki sarkaçta gidip gelen Kara Haykular.
Gecenin Çanları’nda sis içinde kalmış yağmur serpintisinin, yakıp kavuran bir acının imbiğinden süzülmüş şiirler yer alıyor.
Ve şair, gecenin çanları çalarken can kulesinde, Quasimodo’nun sesini duyuramadığı haykırıştır, sınır taşıdır, önünde hayat uzanıp giderken peşinde ölümün koştuğu.
Ve dilsiz taşları gibi hep susar, kıyısında adanın, sonsuzluğun kıyısında hep susar.
Örste dövülür soluğu, hep tan vaktinde, pus çökerken geçer.
Ayva ağacının gölgesinde soğuyan küldür ölüm.
Damar yolu zehiri akıtmak için hep açıktır ama sözün açtığı yara daha derindir zehirin açtığından.
Kumrular hüzünle susar ve yaprakların altında ıslanır yağmur ve gamsız bir ölüyü sürükler rüzgâr.
Kış, ölü bir ağacın yumuşaklığını giyinmiştir.
Ege’de, solmakta olan bir son yaz gecesinin tavanına asılı eski bir çanın halatını çeken iğrenç bir iblistir karanlık.
Kartal ölünce soğur koyağın rengi ve ırmak donar.